Idealnym układem w związku jest ten, w którym obie strony – kobieta i mężczyzna uznają, że każde z nich ma nawzajem prawo do własnej autonomii. Trudno jednak ze względów kulturowych najczęściej uznać mężczyźnie to, że kobieta może zarabiać tyle samo co on na przykład. Wtedy wywiązuje się pewnego rodzaju psychologiczna walka. Nierozwiązana walka prowadzi d rozmaitych konfliktów i używania aktów przemocy – zarówno ze strony osoby, która se atakuje, jak i osoby atakującej. Kłótnie o to, że na przykład jedna osoba jest bardziej rozrzutna od drugiej, przez co zagraża ono domowego ognisku jest jednym z przykładów walki o dominację. Wszak każdy ma prawo do wydawania pieniędzy, a druga osoba powinna to zaakceptować w pewnych granicach.

Intymność to, obok troski i zaangażowania jedne z trzech podstawowych komponentów miłości. wiązek musi charakteryzować się odpowiednim poziomem intymności, który pozwalałby na odkrywanie się przed partnerem, ujawnianie się ze swoimi cechami. Jednak istnieje także inny wymiar intymności – każdy z nas potrzebuje intymności, czyli przestrzeni jedynie dla siebie. Jeśli ktoś narusza nasza intymność, przekracza pewną granice, która u każdego umieszczona jest gdzieś indziej. Jeśli ktoś przekracza nasze granice, czujemy do niego niechęć, czasami agresję wręcz. Naruszać czyjeś granice można w różnoraki sposób – na przykład przez zbytnie hałasowanie w domu, dotykanie kogoś bez jego pozwolenia, obrażanie itp.

Według psychologii każde małżeństwo o coś ze sobą walczy. Ogólnie rzecz biorąc walkę tę można ująć w ogólne pojecie walki o władzę, o dominację w związku. Przez wiele lat walkę te wygrywali mężczyźni. Również do tej pory, kiedy wydaje się, że kobiety mają wolność słowa wyboru itp. pewne naukowe źródła donoszą, że na świecie co piętnaście sekund zostaje pobita kobieta, a zostaje ona pobita przez swojego partnera. Niekiedy przedłużająca się walka o niezależność, jeśli nie zostaje ona rozwiązana, czyli jeśli obie strony walczą równomiernie, to walka przemienia się w złośliwość, w niechęć. Często w takich sytuacjach, kiedy oboje z małżonków są sobie mniej więcej równi do tego stopnia, że istnieje niemożność wyjścia z walki, wtedy jeden z nich, albo oboje, wciągają w kłótnie, w swoją walkę innych ludzi – przyjaciół, dzieci, innych członków rodziny. Czasami także w walce uczestniczą autorytety instytucjonalne. Czyli na przykład wygrana w sądzie bywa poczytywana jako wygrana w walce o dominacje w związku.

Każdy z nas na pewno próbował kiedyś założyć jakikolwiek związek z kimś. Mógł to być związek oparty na przyjaźni, ale także związek oparty na miłości miedzy mężczyzną a kobietą – inaczej mówiąc, oparty na partnerstwie i powołany do tego, żeby stworzyć rodzinę. Najważniejszym elementem w procesie formowania rodziny jest uczucie. bez niego praktycznie nie można wypracowywać kompromisów niezbędnych w życiu każdej rodziny. Gdy brakuje uczucia i co za tym idzie – woli do podtrzymywania i rozwijania związku, wtedy rodzina jak najszybciej się rozbija i jedna ze stron po prostu podchodzi. bardzo rzadko jest tak, że oboje z ludzi tworzących związek chce jednocześnie jego rozpadu. Zawsze to jedna osoba chce bardziej, a druga albo musi się z tym zgodzić, albo nie i odejść. Kiedy partnerzy zakładają rodzinę, muszą wypracować różnorodne zasady wspólnego funkcjonowania. Wypracowują je na podstawie metod, które sami wynieśli z domu rodzinnego. Dlatego z czasem każdy z nas może rozpoznać w swoim partnerze jego własną matkę, albo ojca, czasami także rodzeństwo czy babcię albo dziadka. Te wzorce utrzymują się w naszej psychice przez całe życie i niestety rzutują na nasze funkcjonowanie. Takie formułowanie wspólnych zasad funkcjonowania trwa z reguły przez około pierwsze dwa lata funkcjonowania związku i nie jest to bynajmniej czas określany zwykle miesiącem miodowym. Metody radzenia sobie z konfliktami są różne w różnych rodzinach i to jest właśnie przyczyna wielu konfliktów.

Psychologia dość dokładnie zajmuje się problemem walki małżeńskiej. Jest to sytuacja, kiedy w normalnym, zdrowym związku oboje walczy się o dominację. Po raz pierwszy zwrócił uwagę na ten aspekt funkcjonowania małżeństwa Gregory Bateson. Partnerzy współzawodniczą ze sobą, jednak na szczęście nie na każdym etapie związku. Walka miedzy partnerami nazywana jest symetryczną eskalacją. Nie ma w tym nic zdrożonego, jednak tak jak we wszystkim, także i tutaj pewna przesada w tym względzie jest zabójcza dla relacji. Obecnie walka ta wydaje się zaostrzona, kiedy do głosu w społeczeństwie doszły kobiety. Wcześniej znacznie łatwiej było dominować mężczyźnie. Wraz ze wzrastająca rolą kobiety w społeczeństwie zaczęły zmieniać się wskaźniki zadowolenia mężczyzn z pozycja małżeńskiego i jest to zjawisko powszechne, czyli występujące we wszystkich społeczeństwach, w których nastąpił wzrost pozycji społecznej kobiet.

Kiedy rodzina powiększa się o pierwsze dziecko, następuje faza tak zwanego kryzysu dla związku. Trudno jest wtedy o wypracowanie takiego stylu życia, który pozwalałby przejść przez pierwsze miesiące i czasami lata życia dziecka bez szwanku. Następuje zmęczenie, strach i wiele innych emocji, które powoduję, że jest to wyzwanie dla dzieci. Należy podzielić się efektywnie obowiązkami w wychowywaniu dzieci. Jeśli na przykład matka chętniej zajmuje się dziećmi wieczorem -sprawia jej przyjemność, kiedy dzieci mogą pójść razem z nią spać, a przed snem chce ona im czytać bajki, niech to robi, a ojciec wtedy może odpoczywać. Jeśli natomiast ojciec znajduje inne obszary funkcjonowania z dziećmi, w których układa im się lepiej niż w przypadku, gdyby na jego miejscu była matka, wtedy niech żona również odsunie się na moment. Jest to jedna z głównych zasad zdrowego funkcjonowania rodziny. Okres, kiedy w związku przychodzą na świat dzieci jest czasem, kiedy zmieniają się dość znaczący sposób także relacje z rodzinami pochodzenia. Rodzice pary stają się dziadkami i w ten sposób odsuwają nieco uwagę od pary na rzecz wnuków. Jest to korzystna zmiana.

To, jakie mamy relacje z innymi zajmuje nas tak samo mocno jak to, jacy sami jesteśmy. Jednym słowem, zaraz obok nas samych, najbardziej jesteśmy zainteresowani ludźmi, z którymi tworzymy jakieś relacje. Podstawowym miejscem, w którym możemy poszczycić się jakimiś więziami z innymi ludźmi jest rodzina. Każdy z nas ma jakąś rodzinę. Nawet jeśli nie mamy biologicznych rodziców z różnych względów, to ktoś zawsze w naszym życiu pełni rolę matki i ojca, nawet jeśli sobie tego nie uświadamiamy. Na przykład starsza siostra może pełnić rzeczywistą w naszej głowie rolę matki i to do niej możemy żywić uczucia takie, jakie konwencjonalnie żywi się wobec matki. Rodzina ewoluuje przez cały czas. Dlatego jedno dziecko urodzone w jednym czasie w historii rodziny trafia na zupełnie inne warunki niż drugie dziecko. To wszystko ma na nie wpływ, a później ono – ukształtowane w takich warunkach, a wpływ na cały system rodzinny. Dlatego tak ważny jest nurt rozwojowy w psychologii, która zajmuje się więziami międzyludzkimi przede wszystkim w rodzinie.

Rodzina to taki specyficzny twór, który rządzi się własnymi prawami. Dlatego wszelka terapia rodziny, mimo że opiera się na pewnych zasadach, mimo że wymaga dużej wiedzy od terapeuty, to jednak opiera się w dużej mierze na tym, że pacjenci działają jak chcą. Trudno jest przewidzieć działanie, przemiany rodziny. Rodzina żyje własnym życiem, nie da się jej ujarzmić, dlatego próby wpłynięcia terapeuty na to, jak żyją członkowie rodziny często są zbywane dość ostro. Nie zależy to od chęci współpracy klientów z terapeutą, ale dlatego, że rodzina jest niezwykle dynamicznym układem, w którym wszystko dzieje się jakby samo. Najważniejszym etapem terapii w związku z tym jest zidentyfikowanie najsłabszego ogniwa w rodzinie i wpłyniecie najbardziej na jego zachowanie. Najsłabszym ogniwem jednak nie jest tutaj ta osoba, której konstrukcja jest najbardziej delikatna, ale ta osoba, która jest jakby katalizatorem wszelkich zmian w rodzinie – na przykład osoba uzależniona od alkoholu czy nadopiekuńcza matka.