Z całą pewnością nauki humanistyczne będą dość specyficzną grupą nauk, które dotyczyć będą przede wszystkim człowieka, jego wytworów oraz społeczności ludzkich. Będą one dodatkowo przeciwstawne do nauk przyrodniczych, czy też matematycznych, a to przede wszystkim ze względu na metodę, w oparciu o którą prowadzone są badania. Mówi±c ja¶niej, nie s± one zmatematyzowanymi, czy też tylko w niewielkim stopniu. Metodyka może w przypadku nauk humanistycznych nie będzie naj¶ci¶lejsz±, jednak nie będzie w jej przypadku mowy o całkowitej dowolno¶ci, gdyż istnieje szereg zasad, które daj± możliwo¶ć odróżnienia tego co jest wiedz± całkowicie rzeteln± od innych form wypowiedzi i przedstawiania my¶li. Oprócz tego zwrócić uwagę należy na to, że podział na nauki przyrodnicze oraz humanistyczne będzie zależny także często od wielowiekowej tradycji. Do najpopularniejszych dyscyplin nauk humanistycznych zaliczyć będziemy mogli przede wszystkim lingwistykę, filologię, historię, archeologię, czy też filozofię.

Często okre¶lany jest także mianem Anonima zwanego Gallem. Jego dokładniejsza historia nie jest znana, wiadomo jest jednak, że był pierwszym kronikarzem, który działał na terenach ziem polskich, jego dziełem jest między innymi Kronika polska. Jedyne co o nim wiadomo to fakt, że był mnichem, najprawdopodobniej należał do zakonu benedyktynów. Wszystkie pozostałe informacje na jego temat to głównie domysły, które snute s± na podstawie bardzo sk±pych wzmianek oraz adnotacji czysto autobiograficznych w samej kronice. Żył on w czasach Bolesława III Krzywoustego i to prawdopodobnie na jego zlecenie tworzył kronikę, czy też posiadał inne powi±zania z królem. Można się tego domy¶lać przede wszystkim z bardzo subiektywnego ujęcia historii polski i pokazania wła¶nie Bolesława Krzywoustego jako władcy idealnego oraz dobrego, z wyraĽnym na¶wietleniem jego sukcesów. Sama nazwa twórcy kroniki wzięła się z jednego z zapisków Marcina Kromera, który posiadał jeden z rękopisów Kroniki polskiej, od tego czasu zwany jest on Gallem Anonimem.

Kronika będzie w faktograficzny sposób opisywała wydarzenia i porz±dkowała je chronologicznie. Oprócz tego jest to także dziejopisarski utwór, który przybiera charakter literacki, typowy przede wszystkim dla wieków ¶rednich. Kronika sama w sobie nie zawiera dogłębnej analizy wydarzeń, często jednak posiada subiektywne podsumowania oraz komentarze autora, który zwraca uwagę na najważniejsze według niego aspekty. Wydarzenia te przede wszystkim dotycz± życia państwa, organizacji, instytucji i wielu, wielu innych tym wła¶nie podobnych elementów, które posiadaj± znaczenie. Do najsłynniejszych polskich kronikarzy zaliczyć będzie można między innymi Jana Długosza, Gala Anonima, czy też Wincentego Kadłubka.

Historia jest kolejn± je¶li chodzi o najpopularniejsze nauki humanistyczne i będzie ogółem wiedzy dotycz±cej przeszło¶ci człowieka. Będzie ona zajmowała się przede wszystkim prób± doj¶cia do tego jak wygl±dały dawne czasy oraz wydarzenia, w oparciu o ¶wiadectwa bezpo¶rednich ¶wiadków, Ľródła pisane, czy też pomocniczych badań powi±zanych wła¶nie z histori±. Wynikiem takowych badań historycznych będzie przede wszystkim opisywanie dziejów, które inaczej zwane jest historiografi±. Główny przedmiot badań tej dyscypliny nauk humanistycznych to w główne mierze historia rodzaju ludzkiego oraz cywilizacji, któr± człowiek wytworzył. Dawne dzieje spisywane były od momentu kiedy człowiek poznał pismo. U samych pocz±tków jednak w większo¶ci przypadków były one nacechowane pod k±tek religijnym, mitologicznym, czy też teologicznym. Pierwsi kronikarze antyczni opisywali przede wszystkim mitologię powstawania danych systemów politycznych, czy też terytorialnych, w których przyszło im egzystować i funkcjonować. Pierwsze rzetelne opisy historiograficzne zacz±ł tworzyć Herodot, który oddzielał to co wydarzyło się na pewno od tego co jest domen± legend oraz opowiadań. Prawda historyczna mimo wszystko może być zaburzona na wiele sposobów, widzimy to szczególnie w dzisiejszych czasach, kiedy wieloletnie manipulacje polityczne i społeczne wpływaj± na zaburzenie obrazu historii w oczach ogółu społeczeństwa, co jest jednym z elementów manipulacji.

Historiografii samej w sobie nie będzie rozpatrywać pod k±tem dyscypliny naukowej, czy też dziedziny wiedzy, jest to bowiem jeden z działów pi¶miennictwa, które obejmuje przede wszystkim szeroko pojęte gatunki historyczne. Mówi±c inaczej jest to całokształt pracy danego historyka wraz z jej końcowym rezultatem. Na historiografię składać będ± się mogły wszelkiego rodzaju wersje historycznego pi¶miennictwa. W przypadku naszego kraju dzieje historiografii rozpoczynaj± się z momentem przyjęcia chrztu i doł±czenia do grupy krajów chrze¶cijańskich, kiedy to opis zdarzeń minionych był mocno uzależniony od religii oraz wierzeń. W okresie tym wypracowane zostały jedne z bardziej charakterystycznych gatunków je¶li chodzi o dziejopisarstwo, a były to mianowicie roczniki oraz kroniki, gdzie te drugie były bardziej opowiadaniami, niż rzetelnymi relacjami historycznymi, w których autor w większo¶ci wypadków przedstawiał dzieje wydarzeń subiektywnie.

Celem tej nauki będzie przede wszystkim próba odtworzenia w jak największym stopniu przeszło¶ci człowieka, zarówno tej społecznej jak i kulturowej, w oparciu przede wszystkim o pozostało¶ci ludzkich działań, które odkrywane s± poprzez wykopaliska. Takowe ¶lady ludzkiej cywilizacji znaleĽć możemy w wodzie, na ziemi, przeważnie jednak znajduj± się one pod powierzchni± ziemi, przykryte i zapomniane przez czasami nawet tysi±ce lat. Pocz±tki tej nauki to połowa wieku osiemnastego, kiedy to rozpoczęły się prace w Pompejach, kiedy to udało się odkryć zachowane prawie w cało¶ci starożytne miasto zalane przez lawę wulkaniczn±. Pomysł ten spotkał się z bardzo wielkim uznaniem i po czasie prac wykopaliskowych zaczęło być prowadzonych coraz więcej i to w różnych rejonach ¶wiata. Dzięki nim udało się odnaleĽć unikatowe zabytki dawnych kultur oraz cywilizacji, poznać ich historię oraz kulturę.