Miejsce narodzin architektury renesansowej to oczywiście Włochy, na co wpływ miało przede wszystkim odrodzenie narodowe i przywołanie dziedzictwa dawanego cesarstwa i jego potęgi. Mimo tego, że miejsce miał upadek idei politycznych prądy intelektualne odrodzenia cały czas rozwijały się, a architektura coraz bardziej powszechnie uznawana była jako twórcza działalność indywidualna danego architekta, nie zaś jako usługowa, pomyślana na potrzeby kościoła i jednocześnie rzemieślnicza, gdzie architekt był bezimiennym rzemieślnikiem tworzącym na chwałę Boga. O ile jeszcze w gotyku architektura i sztuka tego okresu negowała doczesny świat i dążyła przede wszystkim do uwolnienia się z niego poprzez strzelistość i wzniesienie ku górze, ku niebu, tak w okresie renesansu staranno się jak najdokładniej pokazać doskonałość ziemskiego świata. Stąd pochodziło między innymi upodobanie do form absolutnych i idealnych, a głównie do budowli centralnych. Przywoływanie detali z czasów starożytnych oraz wszystkich innych elementów połączone było z ponownym odkrywaniem dzieł i rozpraw antycznych pisarzy i architektów i wielu, wielu innych. W wieku piętnastym na terenie Włoch architektura renesansu cały czas bardzo szeroko się rozprzestrzeniała, jednak na północ od Alp cały czas panował gotyk. Dopiero w wczesnym okresie wieku szesnastego dzięki mecenatowi takich władców jak Franciszek I, Zygmunt I włoscy architekci zaczęli przybywać do krajów europy zachodniej oraz jej środkowej części. Dzieła nowej architektury zaczęły obejmować cały czas jednak tylko i wyłącznie detale oraz i małe budowle.